kimlik karmaşası

çocuklarla çalışan bir psikolog kimliğimle, görece küçük, sayıca ilçeden hallice bir kasabada yaşıyorum. haliyle yuva/kreş ortamında çok fazla aile tipine maruz kalıyorum. bu alanı seçmiş olmam (hem psikoloji hem çocuklar) zaten kendi başına bir yüzleşme hali oluyor. şu anki kuşağa onların ebeveynleriyle aralarındaki kuşak olarak yaklaşmak da ayrı bir avantaj aynı zamanda.

'hayatı çok ciddiye alıyorsun' dedi birisi bana, mesai dışında endişeli bir anneyle bir telefon görüşmesi yaparken beni duyunca. mesleğimin hala ilk yılında olmak, cehaletin diplomalarla gideril(E)mediği, bilgiye erişimin bir o kadar kolay, bir o kadar da ulaşılmak istenmediği bu zaman diliminde bir hayli karışık gelebiliyor. bugüne en yakın zaman diliminde doğan çocuklara ve onları var eden ebeveynleri ve modern çocuk yetiştirme methodları epey bir ilgimi çekiyor.

ebeveynlerin görüşme odalarında dile getirdikleri onca aile içi şiddet, bıkkınlık bir yana, şefkat ve sevgi dolu eğlenceli anlarını da dinliyorum büyük bir merakla.
hayatı çok ciddiye alan tarafım, tarafsız olmaktan ziyade yönlendirici bir tarafta, farkındalıkla çocuk yetiştirmek üzerine çalışıyor. sevgi dolu yetişen çocukların büyüme serüvenine eşlik etmek düşüyor bize de.