aile

aylardır tek tük şey yazabilmedeki en büyük bahanem artık klavyede bazı tuşların basmayışı olabilir. belki de karmaşa. artık çok cici bir klavyem var. belki uzun uzun anlatırım içimdeki bilgi karmaşasını ve yüceliğini bu bilgilerin.

gündeme dair, şefkata dair, şifaya dair ne çok şey var konuşulan. birikiyor işte. sünger gibi emiyoruz tüm enerjiyi.

ve merkezimize yaklaşıyoruz .

ama uzaklaşıyoruz, kimliklerden, gerçek sandıklarımızdan.

varsayımlardan, beklentilerden. 

atalardan akan, ebeveynlerin, çocukluk süreçlerinin, yaşam deneyimimizin, seçimlerimizin bizi getirdiği bir yerdeyiz. bu yaşam deneyimin her anı çok kıymetli, genetik yapımızdan, çevresel koşullara   

günaydın

neredeyse  3 ay geçti
hareketli, zaman zaman endişeli, uykulu, bol rüyalı. bugün rüyamda 'nasıl olur diye düşünürken, şıp diye hindistanda bulduk kendimizi'. hadi deyince harekete geçmeyi çok özlemişim meğer. önceden her şeyi 5 dk içinde yapabilirken şimdi evden çıkmam en az 40 dk.

yeterince uzun bir süreç geçti yenilenmeye dair. evde kaldık, evde kaldılar herkesler. şimdi her ne oluyorsa bir normalleşme aldı başını gidiyor.

bu normalleşmeyle beraber 6 hazirandan itibaren 21 günlük bir yoga&meditasyon&hayal çalışmasına başlayacağım akşamları. bunu ilan etmek için de burayı kullandım ki kendime söz olsun.