Köklen, güçlen, dengelen.

Özgürleş.

Ne zaman kendimle ve boş bir sayfayla kalsam, en dipteki o mızmız, ilgi bekleyen, şikâyet eden tarafım kendini gösteriyor.  Sonra dengeyi aradıkça şükrettigim şeyleri çağırıyorum o zihnin hafıza dosyalarından.

Bulunduğum şehir masmavi deniziyle kendini gösteriyor çoğunlukla. Aslında aklımızda kalan o imgeyi bu çoğunluk hali getiriyor. Şu aralar hava değişimleri ruh valimizdeki gitgelleri öyle güzel gösteriyor ki. Bir fırtına kopuyor, dalgalar bütün sahili aşıp geçiyor, gemiler ve tekneleri çılgınca dans ettiriyor. O masmavi renk mavinin en koyu tonlarına,  hatta griye çalıyor. Gökyüzü bütün yaşadığı gerilimi atarcasına rüzgar ve yağmurlarını bırakıyor. O bildiğimiz hâle dönmeyecek sanıyoruz. Sonra gün dönüyor. Parlak bir güneş, hicbir şey olmamış gibi gelip gülümsetiyor görenleri. Yeni bir gün,  doğanın tazelenmiş uyanışını gösteriyor bize. Doğadan aldığımız dersler, yeniden doğmayı,  değişimi,  olanı oldugu gibi kabullenmeyi ve anlayışı anlatıyor bize.

Geçen en sert fırtınada bile daha güçlü köklenip tutunan bir ağaç,  rüzgarın koparıp sürüklediği bir yaprak yeniden can veriyor toprağa.

Dönüşüm hep bir dengeyle geliyor.

Sevgiyle.