gözyaşları içinde...
günlerin uzunluğu henüz yeterince kısalmamışken, uzun uzun yaza veda ettiren serinlikler, pastel renklerin içinde hırkasız dışarı çıkılamayan akşamlar başladı.
mevsimlerin geçişiyle hayata anlam arayışı için girdiğim depresif modlar birbiriyle paralel gidiyor galiba. her geçiş yepyeni sancılarla geliyor.
bu sancılı ya da endişeli zamanlar hayatın tamamı değil neyse ki. drama queen olan tarafım sanki çok acı çekiyor ve bunu hayatın tamamı sanıyor. aslında en sevdiğim kelimelerden biri
umut
bugün kendi halinde sadece ihtiyaçlarını gülerek/ağlayarak dile getiren 4 aylık bir bebeği kokladım.
sonrasında da dünyanın en basit oyunlarından birinde kahkahalarla kendilerini yerden yere yuvarlayan gençlerle bir oyunun ciddiyeti içinde buldum kendimi :)
bazen diyorum ki, daha ne isterim?
sonrasında alıyor bir endişe hali, mevsimler, insanlar, topluluklar... her şey üst üste geliyor. sanki bir boşluk tanımlıyor bu hissi. bazen o kadar kalabalığın içinde yapayalnız kalmışsın hissi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder