Tam bir eğitimin ortasında yeniden blogla kurduğu bağı hatırlayan bir Gefi var şu an. Düşüncelerimizi yazmazsak savunma mekanizmalarımız bizi bu düşünceleri unutmaya itiyor. Bizi terapiye gitmememizi, ifade etmemizi öneriyor. Terapistler dönüşümümüzün tanığı oluyor.

Ve duygulara dair, ifadeye dair öyle yoğun hisler yaşandı ki 3 günlük eğitim boyunca, böyle güçlü bir çalışma olacağını tahmin edemezdim. Dans ve hareketin doğru müzikle buluşması bir terapi olabiliyormuş meğer. Ve çalışma boyunca emotional check-in yaparak hep bir duygularımızı ifade ederek günlük hayatın dışına çıkmak da benim için çok güçlü bir deneyim oldu.
Yazmanın öneminden bahsetti hep Leandra. El yazısıyla öğrenmeye duygusal bir boyut kattığımızdan, aklımızdan geçen o şahane fikirleri yazarak daha uygulanabilir daha kalıcı hale getireceğimizden bahsetti. Ben de yeniden bu blog yayın sayfasını açtım. Çünkü bu blog sayfası 2008den beri el yazım olmasa da tüm duygularımın yoğunluğunu taşıyan bir yer olduğu için bence benzer bir amaca da hitap etti hep❤️