Bugün halam öldü.

Bugün mezarlıkta, o son taşı koyarken toprağının üstüne, öyle kuvvetli bir rüzgar esti ki ağaçlar selam verdi orada bekleyen üzgün kalabalığa. kalabalık Kalabalığın pek haberi yoktu halamın ışığının bize getirdiği o iç gıdıklayan serinlikten. Gözümü kapatıp derin bir nefes aldım, teşekkür ettim halamın varlığına.

sonra akşam olduğunda, aniden bisiklet sürmeyi nasıl öğrendiğimi unuttuğum fikri düştü aklıma. çünkü bisiklet sürmeyi unutmazsın, o bilgiyi edindikten sonra pratik yapmasan bile yine bisiklet sürebilirsin ama hatırlamazsın. güzel bir anı daha geldi sonra, halamın 50'sinden sonra ergenlik çağlarından beri dokunmadığı bisiklete binişi.. Aslında çocukluğumda, onun da en hayat dolu yıllarında yanımızda oluşunu düşündüm.

güzel insanlar, gidiyorlar bazen.