Molalar ve esler

Sağımda kale, solumda da alanyanın bitmeyen sahil yolu var görünen ışıklarda. Sahilde baharın hala serinliği ama sakinligiyle yürüyüşüme bir mola verdim. Müziğin ritmiyle adımlarım bazen hızlı bazen durağan yansımalara yine hayran ola ola oturdum kumsala.

2019a girip 26 yaşıma basınca sanki sihirli bir değnek değdi.
Şu yazıda da yazdığım hisler böyle artarak gelişiyor. Insanın kendi zihnini tanıması, bedeniyle ruhuyla ve evrenle uyumlanma süreçlerini bu kadar yakından izleme halini mest ola ola izliyorum kendimde.
Hatırlıyorum aynı yolları haykıra haykıra ağlayarak yürüdüğüm zamanları,  içimdeki sesin her şey çok güzel olacak diye diye kendini motive edişini. Her sey cok güzel oluyor. Yaşam mucizeleriyle geliyor her defasında. Hayaller gerçeğe dönüşüyor.

Zihin belki benim zihnim o akademik, materyal tarafıyla hep bi eksik arayıp yetersizlik hissettiği zamanlardan uzaklaşarak, popomun üzerinde oturduğu kum taneleriyle heyecanlanıp, mutluluk hissettiği bir hale tanıklık ediyor.

Geçmiş deneyimlerle yüzleştiği, karanlığa hizmet eden, zarar veren düşünce kalıplarından uzaklaşıp refaha eren bir yapıyla devam ediyor yoluna. Yoldaşlar, yardım edenler, yardım alanlar ve merkezde kalan zihin. Zihin ve bedenin ötesine gecen bir deneyime hazırlıyor kendini.
Olan her şey, olacak olan her şey bir hazırlık sürecinden geçiyor.
Şu havanın tüyleri diken diken eden serinliği,  gökyüzünün parlaklığı ve dalga sesleri içinde yaşamı içine çeke çeke besliyorum ruhumu. Biraz daha oturup gideceğim.
Bugün karşıma çıkan cümle şuydu,  yolculuk devam ediyor, yolda durmak yola devam etmek değil. Bence size iyi gelen limanlara sığınmak da yolculuğun iyileşme süreçlerine dahil. Müzikte notalar ne kadar önemliyse onları duymamızı sağlayan esler de bi o kadar mühim.
Sevgiyle aksın ritm.