yaz mevsiminin günlerinin hızı bambaşka. yaşayan, coşkusu mavinin ve yeşilin her tonunda ayrı ayrı okunan bir yerde hem de. bugün ülkesini bırakıp yeni bir şehre yerleşmiş 4 ayrı kadınla tanıştım. yersizlik ve köksüzlük üzerine uzun uzun düşünüyorum aslında. bir yandan insan olarak hissettiğim müthiş bir empati ve anlayış varken bir yandan da bu coşkuyu hisseden o şehirde hem yerli olup hem de bu kadar yabancı hissetmeyi sadece dünyanın kaçınılmaz politik meseleleri olarak görebiliyorum. 2007den beri gittiğim alışveriş merkezi personelinin turistlerle verdiği mücadeleyi görürken yaşadığım şok, dünyanın bir ucunda yaşanan savaşların bizim topraklarımızı bu kadar doğrudan etkilemesi, 6 yıldır yaşadığım şehrin yine aynı sebeplerden dolup taşması ve ekonominin bu kadar etkilenmesi ve benim tercihlerimi etkilemesini dışarıdan izliyorum.
haklı göç sebepleri ve arayışlarını anlarken benzer hislerle harekete geçemeyip yaşadığımız o sıkışmışlık hislerini de gözlemleyebiliyorum yalnızca.
kelebek etkisi deniyor sanırım buna. bir uçta yaşanan ufak bir hareket başka bir noktada bir kasırgaya sebep olabiliyor.
sen merkezde olursan hiçbir kasırga seni etkilemez diye düşünürlen ağaçların sökülüp o hortumların içinde uçtupu anlar canlanıyor gözümde. ve uçan inekler.
içine dön, merkezinde kal diyen seslerle hiç yok, egonu yok et, sevgiyi bul tanrıyı ara diyen sesler kafamda bir senfon oluşturuvermiş.
eski korkularımın yeni formlara büründüğü bir noktada, kendi hayat misyonumu arıyorum. anlatıp duruyorum. hızla akan bir dünyada bazen tüm dünya duruverse nolur merak ediyorum. büyük şehirlerin trafiği ve uğultusu beni hep çok şaşırtıyor.
hareket var, bereket var. kendimize verdiğimiz sözleri tutmak harika. sırf bunun için bir ekranın karşısında olmak ve yazmaya devam etmek için zihnin katmanlarını izlemeye ve şaşırmaya da devam.
çevresel koşulların insanın ruh halleri üzerindeki etkileri ve bizim ilkelliğimiz vay canına dedirtiyor. zaman hızlıca geçiverdi. teşekkürler büyük şehrin zamanları.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder