değişim derken yer değişikliğini referans alarak öyle yazdım, 2 yıl yaşadığım evin en sevdiğim köşesinden, eve veda yazısı olacak belki de. değişim ve dönüşümüzün aslında gözlenebilir olması ve olmaması bir mesele. sanki bir duvar saatini izler gibi. gözünü ne kadar yelkovandan ayırmasan da geçip giden zamanı yakalayamazsın. bugün de aslında 130 kmlik bir yolculuk yaparken yolda tercih ettiğim müzikler ve şarkı sözlerini algılayış biçimimi bir an için fark ettiğimde bir hoşnutluk yayıldı içime. dün akşam bir şehir değişikliği ve beraberinde getirdiği ihtimalleri konuştuğumuz duygusal bir konuşma da birçok şeyi olumlu anlamda etkiledi tabiii. 2 yıl önce hatta bu eve taınmadan önce mavi tonlarında, denize yakın, amerikan mutfak ve konforlu bir alanda sevgi dolu bir ilişki canlanırdı gözümde. haziran ayında bu eve taşındığımdan beri de çok keyifli deneyimler yaşandı bu evde, misafirler, yalnız günler, daha güzel yemek kokan zamanlar ve bazen hüznün çöktüğü günler oldu bu evde. birkaç kere deprem de hissettim hatta, ilginçtir. kendi başıma olmanın keyfini de çıkardım bol bol. vaadesi tamamlanmış bir yolculuk olarak bu ev de çıkıyor hayatımızdan, bana köklerimi salma, köklerime ve dallarıma bakım yapma fırsatı verdiğin için teşekkür ederim sevgili ev. beni hep sıcacık tuttun. şimdi değişim zamanı!
değişimin kendisini sevdik galiba, göçebe atalarımı da yad etmeden geçemeyeceğim, yazı kışı ayrı yerlerde geçirip göçüp durmuşlar. pek bir yerleri sahiplendiklerinden emin değilim.
dün akşam nepalde gideceğim kursu düşünürken, hatta uçak bileti ve havalimanından manastıra olan ulaşımı planlarken sanki eve gidiyorum gibi hissediyorum dedim birkaç gözyaşı dökülürken. sanki eve gidiyorum, hatta yuvaya.
ev genelde dönmek istemediğin huzursuz bir yer oluverir ya, bu öyle değil, yuva sıcaklığı veren bir yerden bir yer. heyecanla gidiyorum. heyecanla değişimi gözlemlemeye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder