Yeniden uzaklar

hare Krishna hare Krishna Krishna Krishna hare hare hare rama hare rama rama rama hare hare bu mantranin rehberliginde geldik Vrindavan'a. hindistanin kalbi oldugu iddia edilen tapinaklarin oldugu sehir burasi. havalimaninda inip bizi karsilayan taksiyle 2 saatlik bir yolculugun ardindan geldik. taksicinin tum yolculugu bile tek basina bir macera idi, 8seritli otobanda trafigin sag seritten aktigi bir yol. taksicinin benzin istasyonuna girerken ondeki aracin ona carpmasi ve itisip kakismalari, telefonunu caldirmasi vs :) hosgeldiniz dedi bize tabi. sonra geldigimiz sehirde gordugumuz copler, maymunlarin her yerde ozgurce hareket etmesi ve bizim elimizden posetleri gozlugu vs calmasin diye hicbirini disarida tutamamiz. ineklerin ozgurce hareket halinde yollarda gezmesi. ilk gorduklerimizin sokuyla aslinda birbirimize soylemeden kosarak eve donme istegi gelmis. kosarak geri donmedigimiz icin 3.gununuzdeyiz. ilk 2gun internet bulamadigimiz icin kimseye ulasamamak icimde bir panik etkisi yaratti cunku insanlara iyi oldugumuzu soyleme ihtiyaci geldi. cozduk iletisim meselesini sonradan. yolculugun ve nemin etkisiyle bol bol uyku ihtiyaci geldi. gun icinde her firsatta odaya donup uyudugumuz icin sanki 1haftadir buradayiz gibi bir his var. zaten inandigimiz bir sisteme dahil olmadan pratiklerine katildigimiz icin buyuk bir yabancilik hissediyorum. icim ashramdaki insanlara yargi dolu. peru, amerika, avusturya, rusya, ukrayna, turkiye, hollandadan bircok adanmisla tanistik. 20li 30lu yaslarinda her seyi birakip kutsal kabul edilen sehir vrindavanda yasamaya baslamislar. aklim almiyor. yazi yazma konusunda sanki ilhamimi kaybetmis gibiyim