Biraz puslu, biraz dümdüz bir an icinde bulunduğum an. Hüzün yok, neşe yok. Çizgili soket çoraplar ve çizgili bir kapüşonla soğuyan havalarda, dışarıda oturup arnavut kaldırımlara bakıyorum. Serin hava vücuttaki adrenalini artırıyor. Her bir detay önemli bu anda. Bacak bacak üstüne atıp, üstteki ayağın uyuşmasını deneyimliyorum. Her bir detay önemli. O detayların hepsi seni bulunduğun ana hazırladı.
Irrite edici yol ve taşıt sesleri, çalan spotify listesine karışıp anlamsızlaşıyor.
Akşam. Karanlık. Tek bir sokak lambasının sokağı aydınlattığı kadar yaklaşıyor oturduğun masaya. Gözler boşluğa dalıyor bir sonraki ayrıntının öyküye eklenmesi için. Rüzgarsız bir akşam. Gölgeler asıl nesneden bağımsız, ışığa boyum eğiyor.
Başım dönüyor usulca yanan son sigaradan.
Iyi olsun istiyorum her şey. Hissizlestim oysa ki.
Hayaller, planlar, ayrılıklar, kızgınlıklar, pişmanlıklar, beklentiler, değişimler. Düşününce bir an fazla geliyor.
Hayat böyle bir şey galiba.
Her şey doğru anda başlar ve sonunda biter.
Sonuna geldiğimiz bir şey yaşandı kelimelerin çok kısa sürede anlatabileceği bir zamanda. Son mu hissizlestirdi, hissizlik mi sonlandırdı. Cevapsız.
Sahip olduğum(aslında olmadığım) tüm kalabalıklardan ve dağınıklıktan kurtuluversem...

Milky Chance - Blossom

sessizliğin, karanlığın ve mum ışıklarının arasında yankılanan bu ses zihnimden geçen onlarca şeyi susturdu. aklımdan blogu yazacağım düşüncesiyle beraber 'şunu da yaz' 'şöyle başla' 'en çok şundan bahset' diyen bir ses, aniden durdu.

anahtar temalar ve kelimeler ise: alanyada 2 yıl, türkiyede kadın olmak, yoga, psikologluk yapmak, seyahat, para, yenilik, değişim.

şu an içimde biraz huzursuzluk, yeniden kendi başına kalmış ve hayatıma yön verecek bir noktada olmanın da garip bir heyecanını hissediyorum. 

hep inandığım gibi hayattaki onlarca yoldan, hangisine güç verirsek o potansiyeli gerçekleştireceğimiz gibi, gerçekleşen potansiyellerden biriyle, bir hayalin gerçek hala dönüştüğü yerlerden birinde yazıyorum. 

ruhumun son yıllarda aldığı-verdiği yaralar, kimi zaman incinmeler son 2 yıl içinde öyle telafi etti ki kendini, sonunda yetişkin sesi aklıyla-kalbini zamanında dinleyerek hayatında küçük ama önemli değişimler yapma cesaretine sahip oldu!

aslında telafiden kastım bir geçiştirme değil ancak bir iyileşme süreci. yaraları sarmak, sarmalanmak, aslında bu süreçlerde hep seni destekleyen, aile kavramını teorik olarak olmasa da pratik olarak yaşatan, hissettiren ve maddi manevi destekleyen, bu hayat formunda buluştuğum insanlar olması bu süreci yaşanabilir kıldı.