iyi seneler!

 01.01.23

saat 01.01 den selamlar :)

iyi seneler! kutlu mutlu neşe ve sağlıkla bir sene dileğiyle.

kafamızın içinde ve tabi ki bilgisayarda açılı onlarca sekmeyle yepyeni bir yıla giriyoruz.

bildiğimiz üzere ocak 16da doğmuşum, yani yaklaşık 2 hafta sonra gelmesi beklenen bir bebeğim 30 yıl önce tam şu sıralar. artık gelsin diye sabırsızlıkla ve heyecanla beklenen bir bebek! 

o günden tam 30 yıl sonra kendi doğumumu aynı sabırsızlıkla, gelse artık diyerek heyecanla bekliyorum, inanılmaz. 

20leri devirdik, 30 annemin beni doğurduğu yaş. onunla bağlantımın kendini güncellediği bir yerdeyiz, paylaşımımız azıcık renk değiştirdi. renkleri severim. renk geçişlerine bayılırım.

mesela akdeniz'de yaz güneşine kısa bir süre bakınca, sonrasında bambaşka siyaha yakın çalan bir renk görür gözler. anlık bir körlük. güneşe bakmadan önceyse, yeşilin ve mavinin hatta sarı ve kırmızının en canlı tonlarını görürsün. gökyüzü çok uzaktaymış hissi verir, bulutlar fotoğraf karelerine girmek için adeta şekilden şekile girer. o beyazlık ne canlıdır ve canlılık verir bakana. begonvillerle dolu, turunç ağaçlarının hala başlarının dolu olduğu zamanlar, kaleiçi'nden denize ulaşan sokaklarda taşların serinliği bile bambaşka görünür.

kale taşlarının üzerinde ya da etrafında şekilden şekile girmiş kediler, siestasını dükkan önünde beyaz plastik sandalyede uyuyakalarak veyahut sedirlere uzanarak geçirenler de çoktur. öğle saatlerinde pek bir telaşe yoktur. 

sanki bir roman gibi, bazen bir amacını anlamakta zorlandığımız, sanat için sanatı benimseyen bir film yönetmeninin karelerinden biriymişim gibi hissettim bol bol! 

yılkı atlarının yelelerini savura savura kırmızı topraklarda koştuğu, anadolu'nun buz gibi nehirlerinin aktığı sahnelerinin geçtiği bir dolu sahne var idi burada. kana kana su içtim nehirlerden ve arındırdım bedenimi duygusal yüklerinden. 

hani bazen sahneler güzel görünür ancak izlemesi bir yerde ıstırap verir ya, öyle sahneler de boldu bu yıl geçen senaryoda. bir başlangıcı, heyecanı, anlamlı diyalogları, sessiz ama mesaj dolu sahneleri. ve mucizevi biten bir sonu vardı. son bir bitiş gibi görünse de sonunda devam filmi çekilse izlenir dedirten, ne geleceğini de bilmediğimiz bir yerden biten bir filmdi bu sene.

yeni seneden beklentim birçok maddi taleple gelmek istese de uyanmak, üretmek, gezmek, daha çok insana iyilik hallerini anlatmak! ne zaman izlesen yeniden eğlenebileceğin komedi-dram tadında bir senaryo, bol kahkahalı.

sevgiyle gel 2023. 7.

çemberler ve hüzünler

 bugün bir çember duyurusu paylaşıp, çeşitli denk gelişlerle bir çembere katıldım. bir yas çemberiydi.

yas sanki içimde hiç hissetmediğim bir duygu gibiydi, pek yer etmiyordu. bugün o kalabalık çemberlerden ziyade, toplam 5 kişi olup paylaşmam daha zorunlu gibi hissettirdiği için katılıp çeşitli hüzünler yaşadım.

niyetimin mesafeli olduğum bu konuya özellikle arkadaş olup tanış olmaktı.

günlerdir varoluşçu felsefe ve terapi bakış açısıyla ölüm, yas konularını dinleyip, bir de çocuk ve ergenlerde kayıp ve seminerini dinleyince, üzerine tuz biber oldu bu paylaşım alanı. aslında kolektif olarak şu aralar ve belki her zaman ülke gündemi olsun, bahardan kışa geçiş olsun, göçler, kayıplar olsun iç gündemimizde de pek canlı bir konu zaten. 

çember adabında öncelikle bir niyetle mum yakılır, katılımcılara nasıl oldukları sorulur. sonra rehber soru ile paylaşımlar yapılır, katılımcıların anlattıklarına şahitlik edilir, yargısız, yorumsuz dinlenilir. 

bugün de kendimiz olamadığımızı düşündüğümüz anlardan kalan bir yas, bir duygu var ise onunla ilgili bir anı paylaşmamızı önerdi kolaylaştırıcılar.

paylaşımlar paylaşımları doğuruyor tabii, çağrışımlarda içerde canlanan anılar ve duygular oluyor. 

yas deyince içimde hiçbir şey canlanmaz sanırdım. bugün paylaşım ardına paylaşımlarda canlı diyemeyeceğim ama cılız bir yerden kendini gösteren bir durum oldu.

2. yönlendirici soruda, bu durumun sonrayı nasıl etkilediği ile ilgili idi.

çatlaklarından, yaralarından içeri ışık sızan kadınların, yaralara bakma cesaretiydi bence bu. 

buz gibi hissettiğim bazı konuların aslında ne kadar da yakınlaşınca kendilerine ifade bulduğunu görmek ilham verici ve biraz da şaşırtıcıydı.

kırılgan taraflarımız olduğu kadar onların bizi güçlü kıldığı taraflarımızı görmek de büyüleyici.

 

e-motion

 duygular üzerine şeyler dinlerken, günlerdir devam eden bir sıkıntısıyla, aslında baskın hissimin ne olduğunu bulmaya çalışırken en güncel duygu-his kaygı oluyor. öyle de sinsi sinsi devam ediyor beden kaygılanmaya. 

harekete geçiren bir etkisi var duyguların. yoğunluğu dozunda bir kaygı neticede bizi bir yere varmak için, olmak için bir çaba içinde de tutabiliyor. 

günler geçiyor.

1 ay sonra 30 olacağım ve 30lar geliyor. 

30lardan önce de yeni yıl heyecanı :) o yüzden bir davete heveslendim.

21 Aralık en uzun gece. ekinoks değil :) 

21 Aralık en uzun gecede beraberce uğurlayalım yılı ve yenisini güzel dileklerimizle davet edelim.

veda ettiğimiz yılda deneyimleyip heybemize kattıklarımızı hasat edip, aynı zamanda da  yeni yıldan beklentilerimizi, hayallerimizi paylaşacağımız bir çember davetim var size. Soba ateşinde içimizi ısıtan müzik, hareket ve sanat terapilerinden ilhamla benim rehberliğimde ve katılımcılarla etkileşimli bir çalışmaya davetlisiniz. Çember formu bize diz dize oturup aynı hizadan birbirimizi ve kendimizi dinleme fırsatı sunuyor. 

Niyetim de hep birlikte, nefes ve meditasyonla bedeni dinleyip, beraber hayal kurmak ve bunu tüm canlılığıyla paylaşmak. Grup içinde yapılan çalışmaların da ne güçlü bir yaratım gücü olduğunu hatırlamak ve hatırlatmak.

Etkinlik sonunda dilerseniz bir sıcak şarap ya da sıcak çikolata ikramımız  :)

21 Aralık Çarşamba 19.00da @surfbeachalanya'da  yaklaşık 2 saat beraber olacağız. 

Katılımcı sayısı 15 kişi ve 200-250 lira arasında bir katkıyı bütçenize göre sunabilirsiniz. 

Katılımını bana mail ya da mesaj atarak kesinleştirebilirsin.

Görüşmek üzere,

 sessizliğin, kimsesizliğin, hiçliğin ortasında yalnız bir akşam geçiriyorum. harekete geçemeyen bir enerji, kendini tıkanık hisseden bir ben ve hep yüksek olduğuna inanılan bir potansiyel var asla bugünlerde kendini ele vermeyen. 

bunu kendi başına halletmen lazım diyen bir ses var bağıran. içimdeki bir method ve rehber arayan sese, bir zamanlar lisedeyken nasıl trigonometri öğrendiğini hatırlatıyor, kendi başına. böyle yalnız bir sessizlikte. bir motivasyon hep bir yerlere varmak iken o kurşun kalemlerin hem defterde, hem parmaklarımda bıraktığı o izleri hatırlatıveriyır bir anda.

bir şiir çıkıveriyor karşıma,

pegasus atından.

olsan da bir yabancı diyarda,

düş ülkesinde sadece bir nokta

gelir kapını çalar her fırsatta

nereye gitmek istersen onun kulağına fısılda.

hepimizin içinde, bizleri diyar diyar gezdiren bir pegasus var. hepsinin kanatları fakat senin hayal gücün var ocş'den. 

şimdi sanatçının yolu kitabı ile bir arayışa geçiyorum. hadi bakalım.

başlık zamansız.

 günler çılgınca geçiyor, aslında günler aynı geçiyor da günleri geçiren ben... bağlantıyı kaybetmeye yakın hissettiğim bazı zamanlar geçiriyorum galiba. 

videolar çekip anlatmaya çalıştığım şeyler var. bir anda bildiğim her şey uçuyor kamera görüp, kayıt düğmesine basılınca :) 

hata yapmaktan çekinen, utançla yüzleşemeyen tarafım kendini ağır mobilyaların yerini değiştirirken buluveriyor. akşam oluveriyor, kaygılar geliyor ziyarete. biraz da pişmanlık almaz mısınız çayın yanında diyorlar. daha önce de yaşadın bunu, ya beceremezsen? anlatıp duruyorlar. 

gençlik, üretme ihtiyacı, işe yaramazlık hisleri, savaşlar, krizler, dünyadan gelen tüm felaket haberleri, varoluş sancıları derken, ya bunu da başaramazsan diyen ses bir tüy dikiyor pastaya. çayın yanında onu da üflüyoruz. 

mum sönünce karanlık oluverdi her yer. 

kim olduğumu anlamaya çalışırken, yeni şeyler yapmaya çalışıp, hazır hissetmezken karanlık soğuk bir alanda sıkışıp kaldım. 

içimdeki sesin cılız ama evet bazen hazır hissetmeyebilirsin seslerini az duydum, duymazlığa verdim.

kendi potansiyelimi keşfedeyim diye önüme düşen motivasyon videolarından da başka bir batağın içine düştüm.  kendimle napcağımı bilmiyorum ki, bazı bildiğim şeyler var. ama harika değilsin işte.

başlık yok, istikrar yok, bahaneler çok. 

haftaya belki merhem olacak bir terapi yolculuğu var. 

sorup duruyor içim. 

içim ağlamaklı. 

günler çılgınca geçiveriyor ama dakikalar bitmiyor. nasıl oluyor? kronos bizimle oyun oynuyor. 

hikayalere özlemim çok. 

bomboş

zaman zaman huysuz, şaşkın, neşeli, neşesiz, hevesli, obur, bilge, sakar, güçlü onlarca hallerden geldiğimizi hissettim bi an. 

dipköşe denilen temizliklerden birini yaptım bugün evde. köşeler ve en diplerdeki uzun zamandır orada duran tozlar kalkınca evden bir ferahlık düştü içime :)

geçen de anlık bir heyecan gelmişti, aralık ayının ilk günlerinde. sanki çok güzel şeyler olacakmış gibi. temizlik habercisi değildir inşallah :) o kadar sık temizlenmiyor dipler. 

çeşitli tozları kaldırmak, tozları almak bana sık sık zihinle yapılan çalışmaları ve terapi seanslarını hatırlatıyor şu ara. 

halının altına süpürmek deyiminde başlayarak, zihnin genişlemesini temsilen rüyada evde yeni bir oda keşfettiğini görmek gibi, çekmecelerin içinden başka çekmecelerin çıkması gibi. metaforlar metaforları kovalar.

bazen neden sanki çekmecelerin tozunu almam gerekir ki diyen bir zihin için, çekmecenin kapanmasına engel ortada kocaman bir 'top' olabileceği metaforu eklenir. 

bugün temizlik esnasında, mobilyaların yerleşmiş hallerinin başka kombinasyonları olmayacakmışcasına yerleştirildi 1+1 bir zeminde, bir kombinasyon mümkün oldu. süpürülüp silindi her yerler ve bir boşluk, bir ferahlık geldi bir noktaya. o nokta benim birkaç aydır aradığım ama asla gözüme çarpmayan bir yerden, bir pratik ve çalışma alanına dönüşüverdi. 

sunak: çember kolaylaştırıcısının çemberin merkezine mum yakarak, çeşitli elementleri ve hoşuna giden nesneleri koyduğu merkez alan. 

sunaklar çeşitli alanlarda kurulabilir. benim bir sunağım oldu bu vesile ile bugün. sunakta bir çiçek olması gerektiğine inanıp koşar hızla evden çıkıp bana kendini hemen eve aldırtan bir çiçeğim oldu :)