yollar

rotamızı yine bir yoga kampına çevirdik. ağustostaki kamp için de ayrıca heyecanlıyım. kamplara katılmayı da organize etmeyi de çok seviyorum. içim kıpır kıpır oluyor, 'Rick and Morty' dizisini izleyenler bilir, portallar açılır orada. bambaşka evrene geçer kahramanlar. biz kendi hayatlarımızın başrollerinde kahramanlar olarak yepyeni evrenler keşfedebildiğimiz portallara geçiş yapıyoruz zaman zaman. 

3 günlüğüne, doğayla bağlantı içinde, düşünceleri ve belki yoğun kaygılı duygularımızı da aslında bir kenara koyarak, ferahlatan hisler, güzel kokular, belki gözyaşı, belki sımsıcak bir bakışla, dokunuşla temas ederek kaynaklarımızı hatırlıyor, insan olmanın güzel yanlarını yeniden keşfedebiliyoruz bu vesileyle. 

hayatımızda problemler varken bir sihirli değnek dokunuşuna ihtiyaç duyabiliriz. Alternatif çöz

m yolları arayıp, sihirli değnekleri bulacağımız ilham dolu yolculuklarınız olsun bu bayram, kalbiniz genişlesin

dünya

 dünya diye bir yere düştük. Bazen aklım almıyor tüm evrenin bu kaos içinde nasıl varolduğunu. Bazen tüm hücrelerimle hissediyorum dünyanın bir ucunda yaşayan bir canlının hissettiği korkuyu.

Dünya deneyimi sanki çok yeni, ilk defa oluyormuşcasına yaşanıyor. her bahar geçişinde mesela, yazdan bahara, bahardan kışa dönerken mevsimler aynı döngü olduğunu biliyorsun ama hep heyecanlanmaya devam edebiliyorsun, her yaprak döküldüğünde, nadas süresi geçip doğa yeniden uyanmaya ve yeşermeye başladığında yeniden sanki bu çiçekler ilk kez  açıyormuş gibi heyecanlanıyoruz. Bir de ilk kez açtığını söyleyebiliriz tabi ki deneyimin ilkliginden.

bu düşüşte algıladığımız bir zaman, hikayeler ve şimdi var. 

şimdi, satırlar yazıyor kendini. ellerim, kalemler, klavyeler bu mesajları ileten birer modern aracı. noluyor bilmem. 

ilham

 sanki anlatacak çok şeyim var. 

çok insanlar,

çok hikayeler,

her şeyden çok çok olan biten bir yerlerdeyim. hep de bir yerde olma ihtiyacı içerisindeyim. ben bu sayfayı açıp yazmaya başlamadan önce olmaya başlayan bir şeyler var, kafamın içinde. göstermesi henüz mümkün olmayan, ama sanki kafamın içinden yazıp konuşan bir ses var. bu sesi tanıyorum artık. 

kalk, yaz kızım diyen ses.

görevlerimi, tasklarımı veren o ses.

'Beş Sevim Apartmanı'nı okuduktan sonra bu satırları yazdığım için kafamda cinperilerin uçuştuğunu bile düşünebilirim. 

ben bu sese, ilhamını bulmaya çalışan tarafım diyorum. 

30lu yaşlarımın ilk 6 ayını tamamladım. biraz fiziksel, biraz da duygusal olarak yorulsam da, yaşadığım bazı süreçleri tamamlamanın gururunu yaşıyorum. 

psikodrama eğitimimin temel aşamasını tamamladım, korkularımla yüzleşirken deprem bölgesinde çalışmalara gittim, emdr eğitimi aldım ve ankara'da yeni bir hayata başlarken, kendi iç dünyamda uzunca süren bir kış yaşadıktan sonra nihayet daha kararlı bir noktadan bir düzen kurmaya başladım. 

bol bol seyahat ettim. kimisi eğitim gerekçeleriyle, kimisi ziyaret, kimisi de merakın peşinden sürüklenen taraflarımla. devam da edecek tüm yolculuklar. yaz mevsimi bol yağışlarla başladı ankara'da ve yurt genelinde. 

mevsim değişimleri, ekonomik ve politik gerilimler duygu dünyalarımızı sandığımızdan çok etkilerken devam edip duruyor hayat.

içimdeki öyküler

 içimde hem öyküler, hem de kalabalıklar mevcut.

içimde hem o meraklı kız çocuğu, hem de onun anıları var. 

sanki bu metafor dünyasında, bir terapistin duyduğu, kurguladığı başkalarını bütün anılarına yer var.

...

bu kısmı yazdıktan günler sonra, yeniden dönüp okumadan devam ediyorum yazmaya. yazmaya başlayıp devamını getiremediğim bir paragrafı düşünürken içimde canlanan şeyler oldu. tamamlanmamış öyküler, ne kadar da benzer doğmamış çocuklara, yaşanmamış aşklara, kader gibi görünen, kesintiye uğramış ve hikayesi orada yarım kalmış tüm canlıları hatırlattı bana.

...

arnavut kaldırımları olan köyler var mıdır? sevdiğiyle, sevdiğinin atıyla köyden kaçan bir kadın imgesi gelir zaman zaman gözümün önüne. bir gecelik yokluğun ardından döndükleri köyde devam eden, sonrasında neler olup bittiğini asla tamamlayamadığım bir öyküm benim. içimde doğamayanlardan. 

ihtimaller, bize umut da getirebilir kaygı da.

kendimi sürekli olan bitenlerin insanları ne kadar travmatize edebileceği ya da ne kadar kaygılandıklarını normalleştirirken buluyorum. 

çok zorlandığım zamanlar oluyor olup bitenleri anlamaya çalışırken. 

evrendeki ve dünyadaki varlığımın bir toz zerresi kadar olduğunu bilirken, bir yandan da kendi hayatımın başrolünde olduğumu düşünmek yine karmaşalar doğuruyor :)

karmaşalara rağmense devam ediyor hayat. ilkbahar, yaz, sonbahar, kış.

şu anda kendini hangi mevsimde hissediyorsan, ondan sonrasının da geleceğini hatırlayarak/hatırlatarak devam et.