insan zihnin işleyişine, mikrodan makro evrene doğru işleyişi öğrenip anladıkça hayat hem kolaylaşıyor hem zorlaşıyor. bazen nereye koyacağımızı bilmediğimiz bilgilerle sarılıp duruyor etrafımız. ve zihin dediğimiz o büyülü, kandırması kolay, eğitmesi zaman isteyen dünyada bugün yepyeni şeyler öğrendik.

bugün sanki ilkokul sıralarında şemalar çizerek her şeyin bütününü anlamaya çalıştığım günler gibi, parçalardan başlayarak anlıyorum dünyayı. öyle zor ve karışık geliyor ki.

hep bir kaosun, karmaşanın içinde çok hızlı, gelecek odaklı düşünen zihnime yetişmeye çalıştım bu sene. önceden ne yapardım hatırlayamıyorum. şimdi bir durup soluklanmanın tadını çıkarmayı öğreniyorum, sanki her şey çok güzel olacak.

dağınıklığımı, artık tutunmayacağım gelecek kaygı ve korkularını bırakıp devam ediyorum yola.

bunları yazarken bile can çekiştiğim gerçeği, uzun zamandır olan değişimleri tanımlayamama gerçeğiyle buluşuyor.

uçuşan düşünceler, cümleleri bitirmeyi unuttuğum yüklemler... hepsi kafamın içinde. hepsi. 

belki önümüz yaz, gideriz bir yerlere varamadığımız cümle sonlarıyla.
.
.
.
çok şükür biraz saçmalamam lazımdı. içim dolu ancak yazamıyordum bir türlü, üzerimden ölü toprağı atmam için zihnin hiç bilmediğim noktalarına ziyaret etmem gerekti.

açıp açıp kapattığım bu boş sayfayı sonunda kimsenin anlamadığı bir şekilde doldurduğum için minnettarım. 26 yaşımın son aylarında dikkat eksikliği gibi bir yüzleşme anca böyle çıktı içinden, sevgiler.

Bu sene 3.kez Köyceğize yolum düştü, ocak, temmuz ve ekim. Neler neler oldu her gelişimde. Yoga yolculuğumda saptığım en keyifli yol, yarın da çok keyifli bu yolda festivalde en sevdiğim dersi vereceğim.
Bu yaz geçirdiğim en yoğun yaz oldu, sınıflar doldu, yeni insanlar, yeni akışlar yeni yeni hareket alanları doğdu.
Heyecanla, coşkuyla, iniş çıkışlarla.