'ya rağmen

 korkulara rağmen,

kendime rağmen

yapabildiklerime, seçebildiklerime yazıyorum bunları. 

yıllar içinde terapi sürecindeyken suçluluk, utanç, kaygı, korku gibi çeşitli duygularla çalıştık. içimde hala taşıdığımı sık sık fark ettiğim o çocuksu korku ile yüzleşiyoruz bol bol. 

6 şubat sabahı Türkiye'de korkunç bir deprem oldu. 11 ili etkileyen bu depremden sonraki haftalar gündemden hiç düşmeyecek şeyler yaşandı. Binlerce insanın öldüğü, binlerce insanı ampute olduğu, yüzbinlerce evin yıkıldığı, milyonlarca insanı doğrudan ya da dolaylı etkileyen bir süreç oldu. Daha ilk günlerden itibaren beri temel ihtiyaçlara ulaşmak bir mücadele gerektirdi. Temel ihtiyaçların nispeten daha karşılanır olduğu bir yerden sonra Maslow'un hiyerarşisi geldi ve o noktada da psikolojik ilkyardım ve destekler söz konusu oldu. 

İlk günlerde sanki, hemen yardıma gitmeliyim fikri vardı. Psikolojik ilk yardım biliyoruz sözde. gitsem nolacak? Sanki pandemi gibi devam etti ilk hafta, yastayız çünkü. Evlere kapanıp hiçbir şey yapamadığım zamanlar. 

Sonrası normalleşip normalleşmemeyle geçen 2.5 ay.  

benim de söyleyeceklerim var

 benim hatta her şeye söyleyecek bir şeyim var sanki. durmayan bir zihin, çaba dolu hayatlar. 

aklıma hep fikirler gelir. yoldan geçerken bile baktığım, yanımdan geçen insanla bir tebessüm buluşmam bana anlatacak hikayeler verir. bazen çok konuşurum. kaygılandığımda zihnimden geçenlerin hızına yetişemeyen dilim kem küm eder. 

susmak, dinlemek için gerekir. bazen konuşmaktan çok dinlemem gerekir. oysa anlatmayı da severim. kendimce. yoğurt yiyişi farklı insanlardan dinlediklerimi, kendimce anlatmayı severim. biraz korkarım dinlemezler, anlaşılmam diye. yine de dünyanın sonu değildir. anlamasalar bile. bazen sanki her şeyi biliyor gibiyim, bazen de sanki her şeyi yanlış anlamışım :)

ergenlikte kimse beni anlamıyor evresinden sonra zaten hayat bomboş evresi geliyor olabilir. 

bazen kaçıp saklanmak, bazen de herkes tarafından anlaşılmak isteyen o taraflarımızı sevelim :)